Een warm bad
M ijn eerste maand op Curaçao zit erop. Het is als een warm bad. Dat allereerst. Toch stemt het weerzien met oude bekenden me behalve vrolijk ook een een beetje melancholiek. Ik realiseer me nu pas hoeveel oude bekenden - generatiegenoten - hier niet meer zijn. Veel mannen leven - net als ik nu - gescheiden van hun vrouw en kinderen, die in de VS op school zitten. Zij reizen constant heen en weer. Anderen emigreerden met het hele gezin. Van de drie hechte vrienden die ik had, is één overleden, één verhuisde naar Boston, de andere ging met zijn gezin naar New York. Ontbijt aan het strand met Hans & Monique Maar eenzaam voel ik me gelukkig niet. Hans & Monique, met wie ik nauw samenwerk, zijn heel goede vrienden geworden en het aantal ontbijtjes en diners met hen samen, voelt als grote rijkdom. De eerste zondag op Curaçao was 'Dia di Himno i Bandera', de Dag van het Volkslied en de Vlag. Een groot deel van de auto's reed versierd met de blauwe vlag met